امام صادق(علیه السلام ) درباره ثواب زیارت امام حسین(علیه السلام ) با پای پیاده می‌فرماید: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(علیه السلام ) برود، خداوند به هر قدمى که برمىی دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى‏ فرماید و یک درجه مرتبه‏ اش را بالا مى‏ برد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مى‏‌فرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مى‏‌گویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد.(کامل الزیارات ص۱۳۴)

شرایط اعتكاف كننده:
1- عقل (از دیوانه صحیح نیست)
2- ایمان (از غیر مؤمن صحیح نیست)
3- قصد قربت (هرگونه ریا و خودنمایى، اعتكاف را باطل مى‏كند)
4- روزه دارى در ایام اعتكاف
5- اجازه گرفتن از كسى كه اجازه او لازم است مثلا فرزند از والدین

 شرایط اعتكاف:
1- زمان آن از سه روز كمتر نباشد
2- مكان آن در مسجد باشد
3- ادامه ماندن در مسجد و خارج نشدن از آن

طیبه واعظی دهنوی( در سال 1337   از روستاهای اصفهان )شهید ه راه حجاب است.اودر شکنجه هایش میگفت مرا بکشید ولی چادرم راربر ندارید .

 آیه الله بروجردی ضمن نصایح و رهنمودها ی ا رزشمندشان دو نکته را توصیه نمودند یکی ا ینکه فرمودند:هرچه درکتابی دیدید برای مردم نقل نکنید زیرا بعضی از چیزها در بعضی کتاب ها هست که ما میدانیم مجعول (وساختگی)است ودیگر اینکه فرمودند : شما در میان مردم که می روید جوری رفتار کنید که مردم روح احتیاج در شما درک نکنند اگر چنین کردید توجه وبرخوردشان بهتر میشود.

تصور انسان  این است که برای راحتی زندگی ، فقط باید امکانات بیشتری فراهم کرد ودرآمد بیشتری داشت .تا لذت زندگی را درک کرد .این باور وتصور ، میل بیشتر به داشتن وبیشتر خرج کردن وبیشتر بهرمند شدن رادر انسان بر می انگیزاند ، این جاست که حرص وطمع متولد می شود وانسان تمام توان خود را دراین راه به کار می گیرد وچنین می پندارد که از این رهگذر روزی بیشتری نصیب وی خواهد شد . آیا حرص بیشتر موجب آسایش وآرامش بیشتر می شود؟هر چه انسان ، حریصتر شود به همان اندازه از آرامش دورتر می شود. امام صادق (علیه السلام) فرموده اند : حریص از دو چیز ، محروم می شود ودو چیز گریبانگیر او می شود . از قناعت محروم می شودپس به بی آسایشی مبتلا می گردد. واز رضایت محرو م می شود پس به  بی یقینی مبتلا می گردد

برگرفته از کتاب : رضایت از زندگی عباس پسندیده

تقوي وپرهيزگاري:

تقوي از ماده (وقايه) به معني نگهداري است وبه اين معني كه انسان خود را از زشتيها وبديها وآلودگيها وگناهان نگه مي دارد. 
تقوي يك نيروي كنترل دروني است كه انسان را در برابر طغيان شهوات حفظ مي كند ودرواقع نقش ترمز نيرومندي را دارد كه ماشين وجود انسان را در پرتگاهها حفظ واز تند رويهاي خطرناك، باز مي دارد. 
به همين دليل امير المؤمنين علي (ع)تقوا را به عنوان دژنيرومند دربرابر خطرات گناه شمرده است. آنجا كه مي فرمايد: ” اعلموا عبادالله آنّ التقوي دار حصن عزيز “(اي بندگان خدا ! بدانيد كه تقوا قلعه ا ي محكم وغيرقابل نفوذ است.) 
در مورد تقوا هم آيات فراواني در قرآن آمده اسصت يكي از آياتي كه به موضوع ما مربوط مي شود ومي توان اين برداشت را از آن داشت كه تقوي از عوامل آرامش است،آيه شريفة: 
(الا انّ اولياء الله لاخوف عليهم ولا هم يحزنون الّذين آمنوا وكانوا يتّقون لهم البشري في الحيوه الدنيا والآخره….) 
«آگاه با شيد (دوستان و) اولياي خدا نه ترسي دارند ونه غمگين مي شوند همانا كه ايمان آوردندو(از مخالفت فرمان خدا)پرهيز مي كردند در زندگي دنيا وآخرت،شاد(ومسرور)ند. 
كه دراين آيه اهل ايمان وتقوا را بشارت داده است كه براي آنها در دنيا وآخرت ترس وناراحتي وجود نداردوآنها در امنيت وآرامش به سر مي برند. در مجمع البيان آمده است كه: خوف از نظر معني با فزع وجزع نظير يكديگرندوآن اضطراب دل از وقوع امري ناگوار است. ومقابل آن امنيت وآرامش است. وحزن، سختي اندوه است ومقابل آن سرور وخوشحالي است. 
پس با توجه به اين آيه مي توان گفت كه دوستان واولياي الهي كه خود را متصف به دو صفت ايمان وتقوا كرده با شند، در دنيا وآخرت در امنيت وآرامش به سر مي برند واين وعده اي است از طرف خدا وند، وخداوند هم خلف وعده 
نمي كند. 
دو نكته از الميزان ذيل اين آيه: 
1- قرآن با آوردن كلمة (آمنوا) فهمانده است كه اولياء خدا قبل از ايمان آوردن تقوايي مستمر داشته اند. فرموده: (الّذين آمنوا) وسپس بر اين جمله عطف كرده كه (وكانوا يتّقون) وبا آوردن اين جمله مي فهماند كه اولياء خدا قبل از تحقق ايمان از آنان دائما تقوي داشته اند ومعلوم مي شود كه ايمان ابتدايي مسبوق به تقوا نيست بلكه ايمان وتقواي افرادمعمولي متقاربندوبا هم پيدا مي شوند ويا بر عكس اولياء خدا، اوّل ايمان در آنان پيدا مي شود وبعدا به تدريج داراي تقوا مي گردند، آن هم تقوايي مستمر ودائمي. پس منظور از ايمان مرتبة ديگري از مراتب ايمان است غير از مرتبةاوّل كه در افراد معمولي يافت مي شود. 
2- ترس وناراحتي كه از احوال طبيعي وعارضي انسانهاست ويك امر فطري به حساب مي آيد، چگونه مي توان آن را از وجود اوليائ خدا منتفي دانست ؟ 
در پاسخ بايد گفت: حزن وخوف از احوال طبيعي وعارضي است كه در طبيعت همة انسانهاوجود دارد لكن چون كسي كه توحيد سراسر وجودش را فرا گرفته است، خوف واندوه وحبّ وبغض را از خدا مي داندواين اولياءالهي از هيچ چيزي نه در دنيا ونه در آخرت نمي ترسندواندوهناك نمي شوند وتنها ترسي كه دارند از خداي سبحان است. 
آري كساني كه اين دو ركن اساسي ايمان وتقوا را داشته باشند چنان آرامش را در درون جان خود احساس مي كنند كه هيچ يك از طوفانهاي زندگي آنها را تكان نمي دهد. بلكه به مضمون روايت (المؤمن كالجبل الراسخ لا تحركه العواصف) همچون كوه در برابر تند باد حوادث استقامت به خرج مي دهند.

با سپری شدن بهار قرآن و شکوفایی گل های پاک عبودیت در ضمیر بندگی مومنان لازم است با سپری از تقوا و زرهی از تداوم عبادتهای فردی از این شکوفه های بندگی محافظت کرد وبا اشک و ناله درخلوت های سحر این گل های معطر را آبیاری کرد تا در سراسر ایام از عطر وجود این گلها بهره مند باشیم . ومن الله توفیق

به نقل از امام صادق (علیه السلام) لقمان به پسرش گفت : هرگاه با گروهی مسافرت کردی ، درباره کار خود وآنان بیشتر با آنان مشورت کن ، بسیار رویشان لبخند بزن ، از توشه ات به ایشان ببخش ، دعوتشان را بپذیر ، به یاری آنان بشتاب ، سکوت طولانی ونماز بسیار وسخاوتمندی را پیشه خود ساز ، ………….. هرگاه وقت نماز فرا رسید آن را به هیچ روی تاخیر نینداز و آن را به جا آور ، زیرا نماز دینی است برعهده آدمی وآن را به جماعت بخوان ، هر جند برنوک نیزه باشد……..

منبع : مفاتیح الحیاه