حضرت زهرا(سلام الله علیها ) درسنین شش هفت سالگی ‌قرار داشت که قضیه شعب ابی‌طالب پیش ‌آمد. شعب ابی‌طالب، دوران بسیارسختی در تاریخ صدر اسلام است؛ یعنی دعوت پیامبر اکرم(صلی الله عیه وآله وسلم )  شروع شده بود، دعوت را علنی کرده بودند، بتدریج ‌مردم مکه - بخصوص جوانان و برده‌ها - به حضرت ‌می‌گرویدند؛ بزرگان طاغوت، مثل ‌ ابولهب، ابوجهل و دیگران ‌دیدند که هیچ چاره‌ای ندارند جز اینکه ‌پیامبر – صلی الله علیه و آله و سلّم- و پیروان تازه گرویده به آن حضرت را از مدینه اخراج کنند؛ تعداد زیادی از اینها را که ده‌ها خانوار می‌شدند از مکه بیرون کردند. جناب ‌ابی‌طالب در نزدیک مکه ‌و در شکاف کوه، ملکی داشت که از آن به ‌ «شعب ابی‌طالب» یاد می‌شد؛ این بزگوران به مدت سه سال در این ملک ساکن شدند و در این مدت در محاصره و تحریم کامل اقتصادی قرار داشتند. این دوره، یکی از دوران های بسیار سخت و طاقت فرسای پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم )  بود. در همین اثنا، جناب ابی‌طالب و خدیجه کبری که از پشتیبانان و امید پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم )  بودند، در ظرف یک هفته از دنیا رفتند. حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها )  در این دوره پر مشقت و طاقت فرسا، احساس مسئولیت می‌کند و مثل یک ‌مادر، یک مشاور و یک‌پرستار، تلاش می‌کند تا غبار غم و اندوه و مشکلات را از چهره پدر بزداید. لذا پیامبر گرامی اسلام  از ایشان به عنوان «ام‌ابیها» (مادر پدرش) یاد کرده است. آیا این نمی‌تواند برای یک نوجوان و جوان در همه زمان‌ها الگوباشد؟ [ بخشی از فرمایشات مقام معظم رهبری(ادام الله ظله) در جمعی از دانشجویان، به نقل از وبلاگ سبزترین پاسخ، به تاریخ ۱۵/۱/۱۳۹۲.]

موضوعات: موضوعات تربیتی
[شنبه 1395-12-14] [ 09:43:00 ق.ظ ]