روايات به صراحت به درختكاري و يا از فضليت و ارزش آن سخن گفته‌اند كه به جهت فراواني اين گونه احاديث، به ذكر برخي از آنها بسنده مي‌كنيم:
در روايتي از امام صادق (علیه السلام ) آمده است كه شخصي از حضرت (علیه السلام) پرسيد: برخي مي‌گويند كشاورزي مكروه است. آن حضرت (علیه السلام) در پاسخ فرمود: «درخت بكاريد و كشاورزي كنيد كه هيچ عملي از آن حلال‌تر و پاكيزه‌تر نيست. سوگند به خدا كه هنگام ظهور حضرت ولي عصر (عج)، درختكاري و كشاورزي بسيار گسترده مي‌شود».( فروع كافي، كليني، ج5، دارلاضواء بيروت، ص260) 

در حديث ديگري پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله وسلم ) فرمودند: «هر مسلماني كه درختي بكارد يا زراعتي كشت كند كه از آن پرندگان و انسان‌ها و يا حيواني بخورند، چنين كاري براي او صدقه محسوب مي‌شود».( مستدرك الوسائل، ج13، ص460، ح15892)

همچنين در كنزُالعُمّال از آن حضرت روايت شده است كه فرمود: «هركس درختي بكارد و از آن حفاظت كند تا ثمر دهد، خداوند به اندازه ثمره آن، به وي پاداش خواهد داد».( كنزالعمال، ج12، ص341)

چنان كه بر اساس روايت ‌، پاداش الهي به «درختكار»،  در برابر هرگونه بهره‌اي است كه مخلوق الهي از آن ببرد، چه از ميوه‌اش باشد، چه از سايه دلپذير آن، چه از منظره چشم‌نواز  يا از هواي لطيف و فرح‌بخشي كه از آن به طبيعت ارزاني مي‌شود و يا از شاخ و برگ و چوب آن.