امام حسین (علیه السلام) :     الخلق الحسن عباده

                                        خوش اخلاقی عبادت است 

                                                                                   منبع :تاریخ یعقوبی

عالمی رامی توان باخلق خوش تسخیر کرد                      بوی گل ، زنجیر می گردد به پای عندلیب (بلبل)

اوصاف اولیای الهی از زبان امیر المومنین علی (علیه السلام):

1-اخلاص داشتن 2- توجه به باطن دنیا 3- می دانند دنیا گذر گاه است 4- به چیزهایی که می دانند ماراترک می کنند دل نمی بندند(دلبستگی به دنیا ندارند زن ، فرزند ، و………….)

منبع :کتاب امالی  شیخ مفید

معاذ بن جبل از قول پیامبر خدا محمد مصطفی (صلی الله علیه وآله) در تفسیر البرهان ذیل آیه وجعلناه هباء منثورابیان نمودند :

هفت مانع برای بالا رفتن عمل :

1-غیبت   2- دنیا 3- کبر 4- عجب 5- حسد 6- بی رحم بودن 7- اخلاص نداشتن  است

در پایان حضرت فرمودند چاره این هفت مانع حفظ زبان است ازتحقیر کردن مردم

                                                              منبع :تفسیر البرهان

 امام رضا (علیه السلام)از حرص وحسد بپرهیزید زیرااین دوامتهای گذشته رانابود کرده است.

ازیاد مبرزمزمه های دین را

مفهوم بلندقصه ای دیرین را

حرص وحسد،این دواژدها سوزانده

امت های گذشته وپیشین را

                                                                                   بحا رالانوار

«بنده هرگز حقیقت ایمان را به کمال نمی رساند، مگر آنگاه که دینش را بر هوس خود ترجیح دهد، و هرگز به هلاکت در نمی افتد ، مگر زمانی که هوس خود را بر دینش ترجیح دهد.»

                                   (کشف الغمه ، ج3، ص 138)

حضرت علی (ع) در نهج البلاغه به فرزندش می فرماید:

پسرکم چهار چیز از من به یاد دار و چهار دیگر را به خاطر بسپار که چند که بدان عمل کنی از کرده خود زیان بری : گران مایه ترین بی نیازی عقل است و بزرگترین بی چارگی بی خردی است و ترسناک ترین تنهایی عجب و خودپسندی

“ اظهار محبت قلبی

” سبب زیاد شدن نعمت ها

” نشانه انتظار (زنده کردن امر ائمه اطهار)

” مایه ناراحتی و  وحشت شیطان

“نجات یافتن از فتنه های آخر الزمان

“ادا کردن قسمتی از حقوق آن حضرت

“تعظیم خداوند و دین خداوند

“دعا حضرت در حق او

“شفاعت او و پیامبر (ص)

” مایع دفع بلا

“سبب وسعت روزی

“باعث آمرزش گناهان

“تشرف به دیدار آن حضرت در بیداری یا خواب

“رجعت به دنیا در زمان ظهور

                                                                                                          برگرفته از کتاب مکیال المکارم»    

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA MicrosoftInternetExplorer4 yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ /> ayout v:ext="edit">

;” lang="FA"> درمدت کمتر از هفت سال در مصاحبت با رسول (ص) و سی سال در کنار امیرالمومنین (ع) و ده سال با امام حسن (ع) گذراند.  و در سال 49 یا 50 هجری پس از شهادت مظلومانه امام حسن (ع) امامت شیعیان را بر عهده گرفت .

امام حسین (ع)  در شکم مادر، کراماتی صادر شده که از آن جمله است:
1- فاطمه (س) از شکم خود صدای ذکر و تسبیح و تقدیس خدا را می‌شنید.
2- نور حسین (ع)  بر صورت و پیشانی فاطمه زهرا ( س)  ظاهر شده بود، به گونه ای که پیامبر اکرم (ص) به او فرمود: «ای فاطمه، من در صورت تو نوری مشاهده می‌کنم. به زودی حجت و امامی برای مردم به‌دنیا می‌آوری»

در روایت دیگری، فاطمه سلام الله علیها فرمود:

« وقتی فرزندم حسین در شکمم بود، در تاریکی شب، نیازی به چراغ نداشتم.»

یکی از ویژگی‌های امام حسین ( ع ) این است که جبرئیل مژده‌ی ولادت و خبر شهادت آن حضرت را پیش از تولدش برای پیامبر گرامی آورده است.

ابن عباس از پیامبر اکرم (ص) نقل می فرمایند که :
وقتی امام حسین (ع) به ‌دنیا آمد، خداوند به جبرئیل وحی کرد که با هزار گروه از فرشتگان، بر من نازل شوند و ولادت حسین (ع) را به من تهنیت بگویند. هر گروه شامل یک میلیون فرشته بود سوار بر اسب‌های ابلق( سیاه و سفید)، با زین‌ها و دهنه‌های مزین به در و یاقوت، و همراه‌شان فرشتگانی بودند که چوب‌هایی از نور به‌دست داشتند .

جشن میلاد امام حسین (ع) در ملکوت

ابن عباس از پیامبر گرامی نقل می کند:
وقتی امام حسین (ع) به‌دنیا آمد، خداوند در عالم ملکوت به فرشته خازن و عهده دار آتش جهنم، وحی کرد که به خاطر مولودی که به پیامبرش عطا کرده است، آتش جهنم را بر اهلش خاموش کند و به رضوان، نگهبان بهشت وحی کرد که بهشت را بیاراید و آن را خوشبو گرداند و به حورالعین وحی فرمود که خود را بیارایند و به دیدار یکدیگر بروند و به ملائکه وحی فرمود که در صفوفی بایستند و به تسبیح و تحمید و تمجید و تکبیر بپردازند.