چکیده تحقیق پایانی خانم زهره زمانی

چکیده

     فیلسوفان مسلمان ، انسان را دارای دو ساحت می‌دانند؛ نخست نفس و دوم بدن است. همان‌گونه که بدن انسان نیاز به غذا، حفظ و نگهداری دارد؛ روح انسان هم نیاز به حفظ و بالندگی دارد.غذاهای مختلفی برای روح در نظر گرفته‌شده است که شاید یکی از اساسی‌ترین آن‌ها دعاست.دعا جدا از آن‌که در آرامش روح نقش بسزایی دارد ، در تربیت آن نیز مؤثر است.

    ازآنجاکه انسان به موجود فرا مادی است و برای ادامه‌ی بقای خویش و نیفتادن در چنگال پوچی و بی‌هدفی و کم‌رنگ نشدن ارزش‌های معنوی، میل به خداجویی، کمال یابی و احساس دین‌گرایی دارد .از همین رو دقیقاً بشر قرن بیست‌ویک دنبال چنین گمشده‌ای می‌گردد و همیشه در تکاپو و تلاش است تا با همه‌ی ابزار و وسایل شروع این میل و احساس خود را اقناع کند و چشم‌ها و چشمه‌هایی را به‌سوی معشوق بگشاید.دعا بهترین وسیله‌ای است که آن مهم را سامان بخشد.

    حضرت علی j در نامه‌ی سی‌ویک نهج‌البلاغه ، در بخشی از وصیت خویش به فرزندش امام حسن j می‌فرمایند: و بدان کسی که گنجینه‌های آسمان و زمین در دست اوست تو را در دعا رخصت داده و پذیرفتن دعایت را بر عهده نهاده و تو را فرموده از او بخواهی تا به تو بدهد»

    پس کلید گنج‌های خود را در دست‌تو قرارداد و به تو این فرصت را داده تا هرگاه خواستی درهای نعمت را با دعا بگشایی باریدن باران رحمتش را طلب نمایی، پس دیر پذیرفتن او نباید انسان را ناامید کند که بخشش نعمت‌ها بستگی به نیت خود آدمی دارد.

    چه‌بسا پذیرفتن دعای تو، به تأخیر افتد. این برای آن است که پاداش انسان بزرگ‌تر شود و جزای تو کامل‌تر.ممکن است انسان چیزی را خواسته باشد و به او نداده‌اند؛ بهتر از آن در این جهان یا آن جهان داده‌اند یا بهتر بوده که به تو نداده‌اند؛ پس پرسش انسان درباره‌ی چیزی باشد که نیکی و پاداش آن برایش پایدارتر باشد و پایدار بماند و سختی و رنج آن به کنار، که نه مال برای انسان پایدار است و نه انسان برای مال برقرار.

کلیدواژه‌ها : دعا، ذکر، نهج‌البلاغه