2-1-2-1-گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد
هر ملتی شعائر مخصوصی دارند و در روزهاي ویژه و پیشآمدهاي مهم، از آن استفاده می کنند. بعضی از ملتهاي جهان در مواقع حساس، ناقوس کلیساها را به صدا درمی آورند. اسلام نیز دستور داده هنگام نماز و بعضی مواقع دیگر، از جمله، تولد نوزاد، اذان و اقامه بگویند. پس از تولد و پیش از بریدن ناف، مستحب است که در گوش راست کودك اذان و در گوش چپش اقامه خوانده شود. این کار، روش و سیره پیامبر گرامی اسلام و امامان معصوم(علیهم السلام) است ؛ نخستین عضو نوزاد که کار خود را شروع می کند، گوش است.
آواي توحید، نبوت، امامت، و زمزمه شتاب به سوي فلاح و نماز باید گوش کودك را نوازش بدهد تا زندگی را با این اصول،آغاز و با آنها ختم کند؛ مسلمان به دنیا وارد شود و مسلمان از دنیا برود.
در روایات اسلامی این کار، پناهی دربرابر لغزشهاي شیطانی گفته شده است:
پیامبر خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) می فرماید: هرکس داراي فرزند شود، شایسته است در گوش راستش اذان نماز را بخواند و در گوش چپش اقامه را. این، موجب محفوظ بودن نوزاد از شیطان رانده شده خدا و نیز بیمناك شدن شیطان از اوست.
پس اذان و اقامه در لحظه هاي اول تولد و تلقین در دقایق اول مرگ، بی اثر نیست؛ چراکه گوش، اولین عضوي است که درك میکند و آخرین عضوي است که کارآیی خود را از دست می دهد.

-1-2-شیوه هاي زمینه اي پس از تولد
دین اسلام همانگونه که مسایل مهمی را براي رشد صحیح کودك در دوران بارداري و پیش از تولد بیان نموده، آداب و نکات مهمی را نیز براي زمان تولد و در روزهاي اول زندگی بیان کرده که براي رشد جسمی و روحی سالم کودك است.
اگرچه نوزاد، معانی کلمات و جملات را نمی فهمد و مناظر و اشکال را تشخیص نمی دهد، ولی صداها و آهنگها را می شنود و اعصاب و مغزش از آنها متأثر می گردد و نمی توان گفت دیدنیها و شنیدنی ها هیچ تأثیري در نوزاد ندارد و او نسبت به آنها بی تفاوت است. بنابراین با اجراي شیوه هاي زمینه اي پس از تولد، فرزندان به سوي حق و حقیقت، خدا و معبود یکتا و عبودیت در برابر او و نماز گزاردن در پیشگاه مقدسش رهنمون می شوند…..

به نقل از امام صادق (علیه السلام) لقمان به پسرش گفت : هرگاه با گروهی مسافرت کردی ، درباره کار خود وآنان بیشتر با آنان مشورت کن ، بسیار رویشان لبخند بزن ، از توشه ات به ایشان ببخش ، دعوتشان را بپذیر ، به یاری آنان بشتاب ، سکوت طولانی ونماز بسیار وسخاوتمندی را پیشه خود ساز ، ………….. هرگاه وقت نماز فرا رسید آن را به هیچ روی تاخیر نینداز و آن را به جا آور ، زیرا نماز دینی است برعهده آدمی وآن را به جماعت بخوان ، هر جند برنوک نیزه باشد……..

منبع : مفاتیح الحیاه

شهادت مولایمان موسی بن جعفر باب الحوائج(علیه السلام)رابه شما سروران تسلیت عرض مینماییم.

عقيقه و وليمه فرزند
عقيقه و وليمه علاوه بر آثار اجتماعي چون اطعام فقراء و مؤمنين، براي‏کودک نيز مؤثر خواهد بود؛ زيرا از طرفي نشانه احترام والدين به کودک است و از طرف ديگر به منزله تامين و حفظ سلامتي فرزند است. از امام صادق عليه السلام نقل شده که‏ فرمود: کل مولد مرتهن بالعقيقه؛ هر نوزادي در گروه عقيقه است. اهميت عقيقه ‏تا بدانجاست که امام کاظم عليه السلام فرمود: هنگام تولد فرزند عقيقه براي او واجب ‏است، تعبير به وجوب هر چند از نظر فقهي واجب شرعي نيست و عقيقه يک عمل ‏مستحبي است، اما نشانه اهميت آن مي‏باشد. در مورد وليمه، علي بن حکم از بعضي‏ اصحاب نقل مي‏کند که امام کاظم عليه السلام براي بعضي فرزندانش وليمه داد و اهل مدينه را تا سه روز از اقسام فالوده‏ها (غذاي معمول آن زمان) در ديگ‌هاي بزرگ در مساجد و برزن‌ها طعام دادند، بعضي از اهل مدينه به خاطر اين کار بر حضرت عيب گرفتند،خبر به گوش حضرت رسيد، فرمود: خداوند هيچ چيزي را به پيامبري نداده الا اين که مانند آن را به پيامبر [خاتم] عطا کرده و بلکه به او چيزهايي داده که به‏ ديگران نداده است، به سليمان فرمود «هذا عطائنا فامنن او امسک بغير حساب‏.» محمد صلي الله عليه و آله فرمود: «ما اتيکم الرسول فخذوه و ما نهيکم عنه فانتهوا»؛ هر آنچه ‏پيامبر به شما آموخت فرا گيريد و عمل کنيد و از آنچه شما را منع کرده پرهيز نماييد.

احترام به فرزند
افراد نسبت‏ به رعايت ادب و احترام ديگران متفاوتند، برخي به نحو شايسته‏اي نسبت‏ به ديگران رعايت ادب و احترام مي‏نمايند و در اصل احترام و ادب فرقي ميان بزرگترها و کوچکترهاي اعضاي خانواده خود و ديگران قايل‏ نيستند، برخي ديگر در خارج از کانون خانواده خويش و نسبت‏ به ديگران بسيار مودب مي‏نمايند و چه بسا به رعايت ادب و احترام شهرت يافته‏اند اما در کانون خانواده‏ خويش چنان احترامي را لازم نمي‏دانند و رفتار و گفتاري مودبانه و محترمانه ‏آنچنان که مي‏بايست در مقابل فرزندان خود ندارند، عده‏اي ديگر هستند که فقط بزرگترها را شايسته رعايت ادب و احترام مي‏دانند و به کودکان وقعي نمي‏نهند و با پندار خود آنان را بچه مي‏انگارند غافل از آن که گرچه ما آنان را کودک مي‏پنداريم ‏اما آنان خود را کوچک و کودک نمي‏پندارند بلکه در حد فهم خود تصور بزرگي از خويشتن دارند، بايد دانست که رعايت ادب و احترام صرفا نه در خارج منزل شايسته ‏است و نه هم فقط نسبت ‏به بزرگترها بايسته، بلکه همچنان ‌که احترام به بزرگترها لازم است و شايسته، نسبت ‏به کوچکترها نيز ضروري است و بايسته زيرا کودک ادب و احترام را در آموزشگاه خانواده فرا گرفته و آن را در صحنه اجتماع به نمايش ‏مي‏گذارد. از سليمان بن حفص مروزي نقل شده که گفت:

موسي بن جعفر فرزند خود علي را «رضا» ناميد و هر زمان که نام او را بدون ‏خطاب به او بر زبان جاري مي‏کرد، مي‏فرمود: بگوييد فرزند من رضا نزد من بيايد؛ و به فرزند خود «رضا» چنين گفتم؛ و فرزند من رضا چنان گفت، و هرگاه آن جناب را مخاطب قرار مي‏داد، مي‏فرمود: يا ابالحسن. امام نه تنها در زمان حيات ‏فرزندان، آنها را احترام مي‏نمود که بعد از مرگ آنها نيز براي آنها احترام قائل‏ مي‏شد و اين رفتار براي فرزنداني که در قيد حيات بودند بسيار جالب و با اهميت ‏بود. يونس بن يعقوب نقل مي‏کند هنگامي که امام موسي عليه السلام از بغداد به مدينه‏ برگشت، فرزند او در «فيد» وفات يافت. حضرت او را در همانجا دفن نمود و به بعضي از دوستانش سفارش کرد که قبر او را با گچ بسازند و نام او را بر لوحي نوشته، بر قبرش بگذارند.

فرزندان و محبت
فرزندان گل‌هاي بوستان زندگي‌اند و کام تشنه آنها جز با محبت والدين سيراب ‏نمي‏گردد، هر نوع کوتاهي در سيراب نمودن آنها اثري جز پژمرده شدن اين گل‌هاي ‏معطر به دنبال ندارد، برخي والدين از نقش محبت در رشد معنوي و حتي جسماني‏ فرزندان خود غافلند و کمتر به اهميت و تاثير سحر آميز آن توجه دارند در حالي ‏که محبت داروي شفابخش بسياري دردهاست، بسياري از ناسازگاري‌ها و پرخاشگري‌هاي ‏فرزندان را با محبت مي‏توان پيشگيري نمود، نکته مهم در محبت و عاطفه به فرزندان ‏اظهار و ابراز آن است چه بسا والديني که فرزندان خود را بسيار هم دوست ‏مي‏دارند، اما کمتر اين عاطفه قلبي خود را ابراز مي‏کنند. از بهترين شکل‌هاي‏ اظهار محبت، در آغوش گرفتن و بوسيدن فرزند در کودکي و هديه دادن در نوجواني و جواني است.

مفضل بن عمر نقل مي‏کند که بر موسي بن جعفر عليهماالسلام وارد شدم در حالي که ‏فرزندش علي عليه السلام در کنارش نشسته بود و او را مي‏بوسيد و زبان او را مي‏مکيد و او را بر دوش خود مي‌گذاشت و او را به خود مي‌‏چسباند و مي‏فرمود: پدر و مادرم به ‏فداي تو باد چقدر خوشبو و پاکيزه است بوي تو، و چقدر خلقت تو پاک و طاهر است و چقدر فضل تو ظاهر است …

منبع: مجله کوثر، شماره ۱۵، علي همت‏بناري.

مقام معظم رهبری:
دست توانای معلم است که چشم انداز آینده ما را ترسیم می کند.
اگر می بینید که امیرمؤمنان، مولای متقیان علی (علیه السلام) می فرماید: «من علمنی حرفاً فقد صیرنی عبداً؛ هرکس چیزی به من بیاموزد، مرا غلام خویش کرده است.» این بیان برای ما درس است تا معلمان، قدر خود را بدانند و تشخیص دهند که چقدر، وجود آنها در سرنوشت یک ملت مؤثر است.

استاد مطهری:
معلم باید نیروی فکری متعلم را پرورش دهد و او را به سوی استقلال رهنمون شود. باید قوه ابتکار او را زنده کند؛ یعنی در واقع، کار معلم آتش گیره دادن است. فرق است میان تنوری که شما بخواهید آتش از بیرون بیاورید و در آن بریزید تا آن را داغ کنید و تنوری که در آن هیزم و چوب جمع است و شما فقط آتش گیره از خارج می آورید و آن قدر زیر این چوب ها و هیزم ها قرار می دهید که اینها کم کم مشتعل شود.

حضرت امام صادق(عليه السلام) نيز مي فرمايد: آن گاه که قيامت برپا شود، منادي الهي فرياد زند: «أين الرجبيّون؟»; کجايند آنانکه ماه رجب را گرامي داشتند و از آن، بهره ها بردند؟ از آن انبوه جمعيت، گروهي برخيزند که نور جمالشان محشر را روشن کند. بر سر آنان تاج هاي شاهي که مرصّع به درّ و ياقوت است، قرار دارد و در طرف راست هرنفر از آنان هزار فرشته، در سمت چپ نيز هزار فرشته به او کرامت و تعظيم الهي را تبريک گويند. از جانب الهي ندا آيد: بندگان و کنيزانم، به عزت و جلالم سوگند، شما را جاي و مقام گرامي و عطاياي فراوان دهم و شما را در جايي جاي دهم که از زير آن نهرها جاري است و شما در آن جاويد خواهيد بود زيرا شما داوطلبانه براي من در ماهي که من بزرگش داشتم روزه گرفتيد. سپس، خطاب به فرشتگان فرمايد: فرشتگان من! بندگان و کنيزان را به بهشت داخل کنيد. در اينجا حضرت صادق(عليه السلام) فرمود: اين پاداش، براي کسي است که گرچه يک روز از اول يا وسط يا آخر ماه رجب را روزه بدارد.

لقمان پسر خود را نصیحت می کرد وبه او می گفت :” ای فرزند دنیا را به آخرت بفروش تا هر دو را سود نمائی، وآخرت را به دنیا مفروش تا هر دورا زیان نمائی". ” ای فرزند پیش از تو مردمان از برای اولاد خود اموال بی شمار جمع کردند ، نه مال از برای ایشان باقی ماند نه اولادشان، ای فرزند به درستی که تو بنده ای هستی مزدور ، ترا کاری فرموده ومزدی به تو وعده داده اند کار خود را بکن ومزد خود رابستان . ودر دنیا چون گوسفندی مباش که به سبزه زاری افتد و از آن بخورد تا فربه شود وفربهی آن سبب کشتن آن گردد. دنیا را چون پلی دان که بر سر نهری است. هر که از آن بگذرد دیگر هرگز به آن عبور نمی کند.

زینب آخر این شبِ تاریک را سر می‌کند یاد از یاس و شقایق، یا صنوبر می‌کند
این وداعِ آخرو جان دادنِ بانوی عشق عاقبت وصل حسینش را میّسر می‌کند

وفات حضرت زینب(س) بردلسوختگان مکتب شهادت تسلیت باد..!